പ്രിയപ്പെട്ട ഗോവന്‍ വേശ്യക്ക്

പ്രിയ വേശ്യേ...
വിശക്കുന്നുണ്ടെനിക്കെങ്കിലും
ചൂടേറെയുള്ളത് ആറി തണുക്കും വരേക്കും
നിന്റെ തീന്മേശക്കരികിലിരിക്കാന്‍
ആവതില്ലെനിക്ക്

പ്രിയ വേശ്യേ...
തളര്‍ച്ചയുണ്ടേറെയെങ്കിലും
നിന്റെ തുടക്കാമ്പില്‍ ‍ തലചായ്ച്ചകലെ കടലു കാണുന്നു ഞാന്‍
അതിന്നുമകലെയെന്‍ കുടിലു കണുന്നു ഞാന്‍‍
അവിടെ അച്ഛനുമമ്മക്കും നല്ലൊരുണ്ണിയായ്
പിറന്നൊരെന്നെ കാണുന്നു ഞാന്‍.

ദൈവം കുടിയേറിയ കരിങ്കല്ലൊന്നിനെ
മുള്ളി കുളിപ്പിച്ചതിനു എന്നെ
നുള്ളി നോവിച്ചെന്നമ്മയെ കാണ്മു ഞാന്‍

കള്ളം പറഞ്ഞതിനെന്റെ കാല്‍പടം
പൊള്ളി കനപ്പിച്ച
ചുള്ളി കൊമ്പിനറ്റത്തച്ഛനെ കാണ്മു ഞാന്‍.

പ്രിയ വേശ്യേ...
എന്റെ മുടിച്ചുരുളുകളില്‍‍ നിന്റെ വിരലുകള്‍
തിരയുവതെന്റെ ഭാവിയാകില്‍,
കാണ്‍ക നീ എന്നെയേതോ
കന്യയുടെ കയ്യിലെ എലിക്കെണിപ്പെട്ടിയില്‍....
കുഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചെറിഞ്ഞ പട്ടത്തിന്‍
കിതക്കുന്ന വാലില്‍....
കിണറിന്റെ ആഴം കുറിക്കുന്ന
കയറിന്‍ കുരുക്കില്‍...

പ്രിയ വേശ്യേ...

ഞാന്‍--
ജാതിയുള്ളോന്‍, ജാതകമുള്ളോന്‍
അച്ഛനുമമ്മക്കും കൊള്ളി വെക്കേണ്ടോന്‍.
വിശക്കാത്ത ബലിക്കാക്കകള്‍‍-
ക്കെള്ളും ചോറും കൊടുത്തൂട്ടിടേണ്ടോന്‍.
ഒടുവിലൊടുവില്‍
അടയാളങ്ങള്‍‍ ഏതും വെടിയാതെ
മാ‍ന്യനായ് മരിച്ചിടേണ്ടോന്‍‍

--നിന്റെ മരവിച്ച കണ്ണീര്‍ ഗ്രന്ധികളില്‍
പ്രളയം പ്രതീക്ഷിച്ച് കിടപ്പതെന്തേ...?
നീ ഇപ്പൊഴും ചിരിപ്പതെന്തേ....?